به گزارش شهرآرانیوز، حجاب، پیش از آنکه یک پوشش باشد، یک رفتار دینی و سبک زندگی است؛ مکتبی برای درست‌زیستن، درست‌اندیشیدن و سعادتمندحرکت کردن در مسیر فردا. از فرد محجبه، همان‌گونه‌که از مؤمن‌ترین انسان‌ها انتظار می‌رود، رفتاری سرشار از اخلاق، متانت و تقوا انتظار می‌رود.
این نگاه به ما یادآور می‌شود که حجاب، مد یا روند زودگذر نیست که هر روز با رنگ و طرح تازه‌ای معنا شود؛ البته زیبایی، آراستگی و سلیقه در پوشش امری پسندیده است؛ اما باید در چارچوب همان تکلیف الهی تعریف شود و با سایر ارزش‌های دینی هم‌ساز باشد.
اگر سری به شبکه‌های اجتماعی بزنیم، صحنه‌ای تازه پیش‌روست: نمایش مدل‌های متنوع چادر، مقنعه و پوشش‌هایی که گاه بیش از آنکه ترویج حجاب باشند، نمایش ویترین تجملات شده‌اند. در واقع نوعی «رفتارسازی جدید» در حال شکل‌گیری است که در آن، حجاب بهانه‌ای برای خودنمایی شده و از معنا و رسالت اصیل خود فاصله گرفته است.
در قرآن کریم آمده است:
«وَلَا یُبْدِینَ زِینَتَهُنَّ إِلَّا مَا ظَهَرَ مِنْهَا...» (نور، ۳۱)
در این آیه، افزون بر فرمان به پوشیدگی، نکوهش آشکارسازی زینت‌ها نیز هست؛ زیرا چنین رفتاری می‌تواند حسرت و فاصله طبقاتی را در جامعه دامن بزند.
پدیده «حجاب لاکچری» در ظاهر ممکن است پوشش کامل را حفظ کند، اما در عمل، روح حجاب را تضعیف می‌کند. وقتی چادر و پوشش به برند‌های خاص، قیمت‌های گزاف و تبلیغات لوکس گره می‌خورد، دیگر از مفهوم سادگی، وقار و برابری فاصله می‌گیرد.
حجاب باید به تقویت اخلاق دینی و اجتماعی کمک کند؛ نه‌اینکه حسرت نداشته‌ها را برانگیزد. اگر به دنبال تعظیم و تکریم حجاب هستیم، باید پوششی را ترویج کنیم که با هدف آن هم‌خانواده باشد: پوشیدگی، آراستگی، حریم‌داری و حرمت‌گذاری. در غیر این صورت، همان اتفاقی می‌افتد که فقها از آن یاد می‌کنند:
«ما قصد لم یقع و ما وقع لم یقصد»
یعنی آنچه قصد شده بود (ترویج حجاب)، تحقق نمی‌یابد و آنچه پدید آمده (تجمل‌گرایی)، مقصود اصلی نبوده است.
